EN ROUTE TO LAOS (2) เรื่องลาวของฉันกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ

031
เดินทางไปวังเวียงเราตื่นสายมาก
ทำให้ไม่ทันรถบัสไปวังเวียง รอบ 8โมง และ 10 โมงเช้า

และอย่าได้พูดถึงแพลนที่วางไว้เมื่อวาน
นัดกัน ว่าจะไปตลาดเช้ากับรูมเมท แป๊กกันถ้วนหน้าค่ะ
ความคิดที่จะเปลี่ยนตัวเองให้เป็นคนตื่นเช้า
หายไปตั้งแต่ก้าวเท้าเหยียบหลวงพระบาง

เราเรียกตุ๊กๆหน้าโฮสเทล ไปส่งที่ bus station
เพื่อรอขึ้นรถรอบบ่ายโมง

รอ รอ รอ

บ่ายโมงแล้ว รถยังไม่มา
บ่ายโมงครึ่ง รถก็ยังไม่มา
บ่ายสอง รถก็ยังไม่มา

เลยเข้าไปถามที่เค้าเตอร์ขายตั๋ว
เค้าบอกรถเติมน้ำมันอยู่ ใกล้มาแล้ว รอก่อนๆ

รอจนบ่าย 3 …..
รถเข้าเทียบชานชาลา
เก็บกระเป๋า เก็บรองเท้าใส่ถุง
บ่าย 3 ครึ่งรถออกค่ะความตรงเวลาอยู่ที่ไหน!
เซงมากๆ ง่วงก็ง่วง แฮงค์ก็แฮงค์ หิวก็หิว
จะนอนก็ไม่กล้านอน กลัวของจะหาย

ถ้าพี่จะมาเลทขนาดนี้
ทำไมไม่บอกแต่แรกว่ารถรอบบ่าย 3 จะได้มาตอนบ่าย 3
มันไม่ใช่การเลทแบบดินถล่มที่เคยเจอ
แต่มันเหมือนเลทเพราะรอขายตั๋วให้หมดแล้วค่อยออก
แล้วนี่ จะไปถึงวังเวียงกี่โมงเนี่ยยยยย
(บ่นๆ)

โชคดีอยู่นิดนึง
ตรงที่ เจอเพื่อนที่ปาร์ตี้ด้วยกันเมื่อคืน
มาขึ้นรถไปวังเวียงรอบนี้พอดี
เลยมีคนคุยด้วย
แต่พอขึ้นรถปุ๊ป ก็หลับตลอดทาง…

ตอนประมาณทุ่มนึง
รถจอดพักให้ทานข้าว เข้าห้องน้ำ ห้องน้ำจริงๆ
เริ่มรู้สึกว่า ทางระหว่างเมืองท่องเที่ยว จะเริ่มมีความเจริญขึ้นมาหน่อย
ไม่ได้จอดข้างทางให้ไปฉี่เหมือนตอนลาวเหนือช่วงแรกๆแล้วเสียค่าเข้าห้องน้ำ 2000 กีบ
ค่าเฝอเนื้อ 15000 กีบ
แต่วิวที่นี่หลักล้านล้านกีบเลยค่าาาา

เป็นจุดแวะที่สวยที่สุดที่เคยเจอ
ร้านนีอยู่บนเนินเขา มองเห็นวิวภูเขาสีเขียวไกลสุดตา
หมอกเบาๆ อากาศเย็นๆ จนขนลุกซู่ ต้องหยิบฮู๊ดดี้ขึ้นมาสวม
การมาหน้าฝนดีอยู่อย่าง คือ อากาศไม่ร้อนดี
แถมยังได้เห็นความเขียวขจี ของป่าที่สมบูรณ์

032
เรามาถึงวังเวียงตอน 4 ทุ่มเป็นเรืองที่ไม่ควรเป็นอย่างยิ่งสำหรับผุ้หญิงที่มาคนเดียว
ถ้าเดินทางตอนกลางคืนอะ ไม่มีปัญหาหรอก
แต่การถึงที่หมายในเวลากลางคืนนี่สิ ปัญหา

เราไม่ได้จองโฮสเทลมา
เพราะคิดว่าที่วังเวียง น่าจะมีโฮสเทลอยู่เยอะ หาไม่ยาก
และเราก็เล็งไว้ที่นึง ชื่อแพนเกสเฮ้าส์
จากการถามรีวิวจากโรบินและมหา พวกนั้นบอกว่าดี เราก็เชื่อ

รถบัสที่เราขึ้น เป็นรถบัสไปเวียงจันทร์
เพราะฉะนั้น มันจะจอดปล่อยเราที่ข้างทางถนนใหญ่ แล้วไปต่อ
เพื่อนสองคนนั้นที่ขึ้นรถมาด้วยกัน (ซิโมนกับทิม) จองที่พักไว้แล้ว
แต่ก็อดเป็นห่วงเราไม่ได้ เลยเดินมาส่งถึงแพนเกสเฮ้าส์ แล้วค่อยแยกย้ายกลับไป

ที่หน้าแพนเกสเฮ้าส์นี้ มีคนออกมานั่งคุยกัน
กินเบียร์กันเยอะมาก จนเต็มลานข้างหน้า
เรามาถึงดึกขนาดนี้ก็มีหวั่นอยู่เหมือนกัน ว่ามันจะเต็ม
และก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ

ที่พักเต็ม…

เราถามพี่ฝรั่งรีเซฟชั่นว่ามีโฮสเทลอีกมั้ย แถวนี้
เค้าเลยแนะนำให้ไปตรงโน้นนนนนน เดินต่อไปอีกหน่อยนึง
ซึ่งเกสเฮ้าส์นี้ก็อยู่จนเกือบชานเมืองอยู่แล้ว ต้องออกไปไกลอีก
ก็โอเค ไปตามทางที่เค้าบอก

…..

เกสเฮ้าส์นี้ เป็นตึกเดี่ยวๆหลังสุดท้าย ถัดไปก็เป็นทุ่งนาแล้ว
มันเงียบมาก เหมือนไม่มีคนอยู่ (ก็แน่หละ มาซะดึกขนาดนี้)
มีต้นไม้ใหญ๋อยู่หน้าตึก ตอนกลางวันอาจจะดูร่มรื่น
แต่ตอนกลางคืนนี้กลายเป็นอึมครึมเหมือนป่า

เรายืนสั่นกระดิ่ง ตรงหน้าเค้าเตอร์ซักพักก็มีรีเซฟชั่นเดินมารับ

ที่นี่มีทั้งห้องส่วนตัว และห้องรวม
เราเลือกห้องรวมอย่างไม่ต้องสงสัย
เพราะเข็ดการนอนห้องเดี่ยวมาตั้งแต่เมืองงอยแล้ว
ในห้องนี้เป็นห้องพัดลม ทาสีเขียวแปร๋น มีอยู่ 6 เตียง
และในห้องน้ำ มีกางเกงในแขวนอยู่หนึ่งตัว
มีที่ล็อคเป็นตะปูดอกเดียว (อีกแล้ว)
มีคนจองพื้นที่ไปแล้วหนึ่งเตียง แต่ไม่มีคนอยู่

เรานั่งอยู่คนเดียวในห้อง
รู้สึกได้ถึงความวังเวงยังไงชอบกล

เสียงพัดลมหมุนวิ๊งๆ อยู๋บนหัว
เสียงใบไม้ กิ่งไม้ข้างนอกกระทบกัน
แล้วก็มีลมวูบบบบบบ….ผ่านหน้าต่างเข้ามา

ขนลุกเลยทีเดียว…….

ภูมิคุ้มกันการอยู่คนเดียวเราหายไปตั้งแต่เมืองงอยวันก่อนๆแล้ว
พอมาเจอบรรยากาศแบบนี้ มันเลยหลอน ทำใจนอนลำบาก
อยู่ห้องเดี่ยวคนเดียว ยังรู้สึกดีกว่าอยู่ห้องรวม 6 เตียง
แต่ไม่มีใครซักคนอีกค่ะ ณ จุดนี้
(หรือมันอาจจะมี แต่เรามองเห็นนน บรึ๊ยยยย)

เราเลยตัดสินใจ
ลองออกไปเดินดูที่พักที่ใหม่ในเมืองอีกครั้ง
เพราะตั้งแต่จุดที่รถบัสจอดส่งเดินมาจนถึงจุดนี้
มันยังไม่เข้าตัวดาวทาวน์จริงๆเลยค่ะ
ระหว่างเดินจากที่พักเข้าเมือง ตอนดึกแบบนี้ ก็ต้องทำใจหน่อย
เพราะทางมันเปลี่ยวมากๆ

…..

กลั้นใจเดินมาจนถึง โซนเมือง
เพราะได้ยินเสียงเพลงจากบาร์เปิดดังมาก
มีบาร์เต็มไปหมด แต่ที่พักทั้งหลายปิดเงียบ

‘แล้วอย่างงี้จะได้ที่พักใหม่มั้ย?’

โฮสเทลที่ 1 ไม่มีรีเซฟชั่นหน้าเค้าเตอร์แล้ว
โฮสเทลที่ 2 เต็ม
โฮสเทลที่ 3 เต็ม แต่….

“ห้องรวมเต็ม แต่มีห้องเดี่ยวเหลืออยู่ห้องนึง เอามั้ยหละ?
นี่หนูมาจากไหนเนี่ย”

ป้าเจ้าของโฮสเทล นุ่งกระโจมอก
เหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ถามเรา
ก็เลยบอกไปว่า “มาจากเกสเฮ้าตรงโน้นนค่ะ (อธิบายยาวๆ)
มันไกลมาก เลยมาเดินดูโฮสเทลแถวนี้”

“อ๋อออ ไกลนะนั่น
อาทิตย์ก่อนตรงนั้นเพิ่งมีเด็กแว๊นซิ่งมอไซด์ชนเสาไฟฟ้าตาย”

พีคเข้าไปอีกจ้าาาาาา อิป้านี้
นี่กุต้องเดินกลับไปเอากระเป๋าที่ทิ้งไว้ที่เกสเฮ้านั้นอีกนะเว่ย
Skill การตลาดของป้าดีมาก
เป็นการได้ลูกค้าโดยที่ไม่ต้องโฆษณาตัวเอง
แต่ใช้การบั๊ฟคู่แข่งแทน
จริงไม่จริงไม่รู้แหละ แต่กุกลัว

“เอิ่ม….ป้าคะ ป้าจะนอนยังคะ
หนูต้องกลับไปเอากระเป๋าที่โน้น
แล้วหนูจะกลับมา”

“เอ้อ เร็วๆนะ ป้าจะนอนแล้ว”

“ป้า…หนูกลัวอะ
มีมอไซด์ให้ยืมมั้ย
จักรยานก็ได้อะ”

“ไม่มีจ้า
อย่าไปกลัวจ้าาา
มันไม่มีอะไรหรอกกกก”

‘ตบหัวแล้วลูบหลังกุชัดๆ ป้านี่’
T_T

อยากจะทิ้งกระเป๋าไว้โน้นเลย แล้วค่อยกลับไปเอาใหม่ตอนเช้า
(แล้วทำไมไม่เอากระเป๋ามาตั้งแต่แรกก็ไม่รู้ โว้ยยย)
แต่ก็ฮึบสู้อีกครั้ง
เพราะรู้สึกว่า ยังไงก็จะไม่นอนที่นั่นเด็ดขาด จะไปเป็นครั้งสุดท้าย
เซ้นมันบอกให้ออกมา
เราเชื่อสัญชาตญาณตัวเอง

……
ไม่เคยเดินเร็วขนาดนี้มาก่อนในชีวิต
……

เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี
เราเดินกลับมาถึงเกสเฮ้าไกลๆ
เปิดเข้าห้องเขียวทีนี่ลมพัดวูบบบบ + ขนลุกซู่

เรารีบไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกมาที่เค้าเตอร์
สั่นกระดิ่ง แต่ไม่มีใครอยู่
รู้สึกเหมือนทั้งโรงแรมมีเราพักอยู่คนเดียว ยังไงยังงั้น
เรียกก็แล้ว เดินวนไปวนมา เดินไปดูข้างนอก ดูข้างๆ ก็ไม่มีใคร
จะให้นั่งรออยู่นี้ก็ใช่เรื่อง ยิ่งหลอนๆอยู่
ก็เลยเขียนโน้ตเป็นภาษาอังกฤษวางไว้ที่เค้าเตอร์ พร้อมคืนกุญแจ

ก็แอบงงอยู่เหมือนกันนะ ที่นี่ไม่ขอข้อมูลลูกค้าเลย
ไม่ขอพาสปอต ไม่ต้องเขียนใบเข้าพัก
แถมยังไม่เก็บเงินก่อนด้วย

เรารีบเดินจั้มอ้าวไปยังที่พักป้าในเมือง
พร้อมกระเป๋าเดินทางใบไม่ใหญ่ แต่หนัก
พยายามไม่มองเสาไฟฟ้าใดๆ ทั้งสิ้น

…..

จนกระทั่งมาถึงจุดหมายอย่างปลอดภัย บ้านป้า
VangVieng Backpacker Hostel
เคาะห้องปลุกป้า เอากุญแจ 555
เช็คอินเข้าพักตอนเกือบจะตี 1 พอดี

ห้องเราเป็นห้องเล็กๆ อยู่ชั้นหนึ่ง
ตรงข้ามกับห้องป้าเลย ต่างกันแค่ ห้องเราเป็นห้องพัดลม
ห้องนี้สีเหลืองอ๋อย ที่พีคกว่าคือห้องน้ำสีแดงแจ๋
มีกระจกใหญ่มาก เพื่อให้ห้องดูกว้างขึ้น
และตอนนอนก็กลัวหลอนไปอีก
เกิดตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วเห็นเงาตัวเองจะนึกว่าเป็นเงา something 555

จินตนาการเผื่อไว้เลยค่ะ จะได้แก้ไขปัญหาทัน
เราแก้ด้วยการนอนขวางเตียง 555
นอกจากจะไม่ต้องเห็นเงาตัวเองแล้ว
มันยังสามารถกัน something มานอนข้างๆได้อีกด้วยค่ะ

(พอเอากลับมาเล่า
แล้วก็ตลกตัวเองที่ตอนนั้นคิดแบบนั้น ฮ่าๆ
เรามันคนขี้กลัวไปป่าววะ)

เรื่องสภาพห้องไม่พูดถึงค่ะ
ตามภาพเลย ไม่ได้ดีมาก แต่ก็อยู่ได้ ไม่ซีเรียสเรื่องนั้น
เราเชื่อว่า ไม่ว่าห้องจะดีหรือไม่ดี
มันก็ทำให้เราหลอนได้หมด ณ จุดนี้

นอนซักทีเถอะค่ะ นี่มันก็ดึกมากแล้ว

033
เมืองเล็กแต่วุ่นวายเช้าวันใหม่
ตื่นแต่เช้าไปเดินเล่น
และทานเบอร์เกอร์สามแยก อาหารสุดฮอตของวังเวียง

ที่นี่ไม่ได้เป็นเมืองเล็กๆ น่ารักๆ อย่างที่จินตนาการไว้ก่อนมา
ผู้คนขวักไขว่กันวุ่น
ตึกปูนเตี้ยๆกำลังก่อสร้างมากมาย
แต่ภูเขาก็ยังมีสายหมอกสวยงาม

ไม่รู้ใครนิยามไว้ ว่าเมืองงอยคือวังเวียงสอง
เดาว่าคนนิยามมันต้องมาเมืองสิบยี่สิบกว่าปีที่แล้วแน่ๆ
ตอนที่ยังไม่วุ่นวาย ไม่มีที่พักเยอะๆ ยังไม่มีตึกสูงๆ
ทำไมมันต่างจากเมืองงอยได้ถึงขนาดนี้เนี่ยย

วันนี้ตั้งปณิธานว่าจะหาโฮสเทลใหม่อยู่ให้ได้
ลาก่อยค่ะ ห้องเดี่ยว เราไม่ต้องการความเป็นส่วนตัว
ที่รู้สึกเหมือนไม่ค่อยส่วนตัวเท่าไหร่
คือถ้าจะมีใครซักคน ก็มีมาเลยค่ะ
โจรก็ได้อะ แต่ขอให้เรารู้ว่าเป็นโจรหน่อยละกันไม่ใช่สิ่งที่มี แต่มองไม่เห็น…แบบนี้

………………..

เราเดินมาแถวๆ ซากุระบาร์
ในซอยเดียวกัน จะมีโฮสเทลอยู่ที่นึง

the real Vanvieng backpacker hostel

โฮสเทลสีชมพู
คิกขุ พิกาจู้มากๆค่ะ
ห้องพิกาจูนั้น คือห้องเราเอง

แล้วโฮสเทลนี่ก็ต้อนรับฉัน
ด้วยเสียงพิศวาศในห้องน้ำ
ได้ยินมาตั้งแต่ทางเดินละ กำลังว่าจะไปอาบน้ำ ถึงกับผงะ
ต้องเปลี่ยนแผนใหม่ ไว้อาบทีหลังก็ได้วะ
ถ้าพี่จะทำอะไรกันในห้องน้ำด้วยเสียงดังขนาดนี้

เมิงไปเปิดโรงแรมดีมั้ยยยยยย!!!

ใครจะคิดว่าวังเวียงเมืองเล็กๆ ที่ไม่น่ามีอะไร
มันจะมีเรื่องให้ปวดหัวตั้งแ่ก้าวแรกเลย
ไหนหนอ ความสงบสุขของฉัน
สงสัยคงต้องปรับทัศนคติตัวเองเสียใหม่ซะแล้วฉันควรจะปรับตัวเข้ากับมัน…
แทนการคาดหวังว่ามันจะเป้นอย่างที่เราอยากให้เป็น

034
Blue lagoonเราเก็บของเข้าห้อง
กะจะชวนรูมเมทออกไปบลูลากูน
แต่ไม่มีใครอยู่ซักคน (อาจจะอยู่ในห้องน้ำนั้นก็เป็นได้ 555)
ก็เลยออกมาเช่ามอไซด์ไปเองคนเดียวเลยแล้วกัน

โชคดีตอนที่เช่ามอไซด์
มีผู้หญิงฝรั่งรัสเซียสองคนมาเช่าพร้อมกันพอดี
ก็เลยถือโอกาสเมคเฟรน
และขี่ไปบลูลากูนด้วยกันซะเลย

ก่อนจะข้ามไปทางบลูลากูน
ต้องข้ามสะพานนึง ข้ามแม่น้ำซอง
ซึ่งเก็บตังค่าผ่านทางด้วย
จ่ายไป 10,000 กีบ…
(ค่าผ่านทางแพ๊งแพง ได้เบียร์ขวดใหญ่1ขวดเลยนะนั้น)

การขี่เวฟผ่านทางลูกรังนี้ ค่อนข้างทรมาน
มดลูกสั่นสะเทือน ปวดตั้งแต่ตูดยันไหปลาร้า
เค้าบอกว่าขับแค่ 7 กิโล แต่รู้สึกเหมือนไกลกว่านั้น
ขับยังไงก็ไม่ถึงซักที ระบมไปหมดแล้วจนกระทั้ง ทนขี่มาจนถึง Blue lagoon
ป้ายื่นตั๋วมาให้ 2 ใบ ใบละ 20,000 กีบ
เลยจ่ายไปอีก 20,000 กีบ เป็นค่าเข้าไปโดด

เราไม่ได้คาดหวังกับลบลูลากูนนี่เท่าไหร่
เพราะเคยผิดหวังกับน้ำตกกวางสีที่หลวงพระบางมาแล้ว
แต่สีน้ำของที่นี่ก็ไม่แย่ขนาดที่คิดไว้
มันยังมีสีฟ้าขุ่นๆพองามอยู่
ไม่ได้เป็นสีน้ำป่าไหลหลากเหมือนที่กวางสีโอเค เล่นๆ โดดๆ อย่างเมามัน โดดอย่างเดียว
เพราะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่อง ภาษาอังกฤษไม่แข็งแรงซักคน 555
เล่นน้ำเสร็จ ซึ่อส้มตำ ซื้อเบียมากิน จบ แล้วกลับเลย

ระหว่างทาง
มีแก๊งหนุ่มเกาหลีที่เล่นน้ำด้วยกันเมื่อกี้
ขับรถตามมาชวนพวกเรา ไปปาร์ตี้ที่ซากุระบาร์คืนนี้
เรากับสาวรัสเซีย ก็เออออห่อหมกไปเจอกันสองทุ่มแล้วกัน
เพราะ 2-3 ทุ่มเป็น happy hour กินฟรี เมาฟรี (แอบอ่านป้ายก่อนมา)

ขากลับแวะ ถ่ายรูปเล่นที่สะพานซักแป๊ป
จ่ายค่าผ่านทางมาแพง จะขับผ่านเฉยๆก็กระไรอยู่ กลัวไม่คุ้มไง
555

035
เรามาคนเดียวกลับเข้าห้องมาอาบน้ำแต่งตัว
ตาก็เหลือบไปเห็น แผนที่วังเวียง ที่ถูกวาดอย่างใหญ่อยู่บนผนังหน้าห้อง
เพ่งมองมันอยู่ซักพัก ก็รู้สึกตะหงิดใจ
ในแผนที่เขียนไว้ว่า
…..
‘ค่าข้ามสะพานไปทางบลูลากูน ราคา 5000 กีบต่อคน’
…..

ภาพ Flashback ย้อนขึ้นมาเลยจ้า

ชอตแรก
เราโดนเรียกเก็บค่าข้ามสะพานไป 10,000 กีบ…ทั้งๆที่ขับไปคนเดียว
อีกแง่อาจจะโดนหลอกเอาเงินก็ได้
เราเดินไปถามรีเซฟชั่น
ไลน์ถามเพื่อน ถามทุกคนที่เคยมา
มันจ่ายค่าข้ามสะพาน 5000 กีบกันหมดเลย….

ชอตสอง
พอถึงบลูลากูน จำได้ว่าป้ายื่นตั๋วมาให้เราสองใบ
จนเราต้องบอกป้าว่า
‘ป้าคะ หนูมาคนเดียวค่ะ’
ซึ่งมันอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ
แบบว่าป้าหยิบติดมือมาสองอัน ไรงี้
หรือว่า
จะมีคนเห็นว่าเราไม่ได้มาคนเดียว…..

มีใครอีกคน อยากเป็นเพื่อนเราหรอออออออ

…..

โอ้ยยย
จะให้โลกสวยแค่ไหน ก็หลอน
นอกจากจะหลอนแล้วยังเปลืองตังกุอิ๊กกกก
T___T

เราเล่าให้เพื่อนฟังผ่านไลน์ นางก็ช่วยปลอบว่า

“มันไม่มีอะไรหรอก ต้นอ้อ อย่าคิดมาก
ต้องให้เค้าเสิร์ฟน้ำสองแก้วก่อน ค่อยคิดก็แล้วกัน…”

เออเนอะ เป็นความคิดที่ดี
แล้วเราก็เดินไปกิน ติ่มซำหน้าโฮสเทล
สั่งเสร็จสับ ก็มานั่งรอลุ้นที่โต๊ะ

(นึกแล้วก็ขำตัวเองนะ
จะอยากพิสูจน์ความจริงอะไรขนาดนั้น)

สังเกตเด็กเสิร์ฟตั้งแต่ไปตักน้ำมาให้เลย
ลุ้นยิ่งกว่าป๊อกเด้ง

จนกระทั้ง ได้น้ำมาเสริฟที่โต๊ะ 1 แก้วถ้วน
โคตรโล่งใจเลย…
เหมือนยกภูเขาออกจากอก

แต่มันไม่จบแค่นั้นหวะ
“พี่ๆ ขอตะเกียบด้วยค่ะ”
พี่แกหยิบตะเกียบมา 2 คู่!!!! กำลังเดินมาให้ที่โต๊ะ
ตอนนั้นนึกในใจว่า เชี่ยแล้ววว กุน่าจะไปหยิบเอง

แต่สุดท้าย
ก็วางที่โต๊ะเราอันนึง
และวางให้ลูกค้าอีกโต๊ะนึง
55555
สบายใจแล้วค่ะ เที่ยวต่อได้
…..

(ตอนนั้นก็ไม่รู้ว่าสบายใจไปได้ยังไง
เพราะ แค่เค้าไม่ได้เสริฟน้ำสองแก้ว และตะเกียบสองคู่
แต่ยังไง เมิงก็โดนค่าสะพานสองคนกับป้าตั๋วสองใบไปแล้วว้อยยย)

……….

036
SAKURA BARถึงเวลานัด 2 ทุ่ม
เราชวนเพื่อนที่เจอกันตอนอยู่หลวงพระบางไปซากุระบาร์ด้วย
แล้วพวกแก๊งเกาหลี กับรัสเซียที่นัดกันที่บลูลากูน
เราก็ดันไม่มีคอนแท็กของซักคนอีก

แต่ก็ยังดีที่เรามี ทิมกับซีโมน
สองคนนี้เป็นคู่รักที่น่ารักมาก
ดีกับเรามากๆ บางทีก็ดูแลเหมือนลูก 555
พาจัดเหล้าฟรี
หยิบแก้ว ชน หมด หยิบใหม่ ชน หมด ลูปไปค่ะ
พาเล่นเบียร์ปอง พาขึ้นไปเต้นบนโต๊ะ

เออ
ใช่ค่ะ ขึ้นไปเต้นบนโต๊ะค่ะ
เป็นโต๊ะหลายๆตัวต่อกันเป็นเวที อยู่กลางร้าน
ไม่ซ่า ไม่เมา ทำไม่ได้นะคะ
และพาไปส่งโฮสเทล

ดูเหมือนพี่เกากับสาวรัสเซียจะไม่มาแล้ว
โดนเทเฉยเลย
แต่วันนี้ก็เป็นอะไรที่สนุกมาก

037
TUBINGวันที่ 2 ของวังเวียง
เราวางแผนไว้ว่าจะไปทูปบิ้ง (Tubing)
ทุบบิ้งคือการล่องแม่น้ำด้วยห่วงยาง
เป็นกิจกรรมหนึ่งที่ใครๆก็ต้องทำถ้ามาที่นี่

เราตื่นเกือบเที่ยง พร้อมเพื่อนร่วมห้องแก๊งพิกาจู
และเริ่มปฏิบัติการ หาคนไปทู๊บบิ้งด้วยกัน
แต่ก็ไม่สำเร็จ
เพราะพวกนั้นมีแพลนจะไปบลูลากูนวันนี้

จริงๆเราก็นัดทิมกับซีโมนไว้แล้วแหละ
แต่คิดว่าเผื่อจะมีเพื่อนจากโฮสเทลไปด้วยน่าจะดีกว่า
จะได้ไม่รู้สึกเป็นก้างขวางคอนัก เกรงใจ

มีเจ๊คนนึง เตียงล่าง ผ้าห่มเท็ดดี้แบร์
นางมาเที่ยวคนเดียวเหมือน
เข้ามาปลอบใจเรา ว่า

“ไม่ต้องกลัวนะ เมื่อวานชั้นก็ไปคนเดียวเหมือนกัน
มีคนไปคนเดียวเหมือนเธอเยอะ เวลาล่องไปในแม่น้ำ
เค้าจะไปกันเป็นกลุ่ม ลอยไปด้วยกัน จอดไปด้วยกัน
ไม่อันตรายหรอก เธอไม่ได้ไปคนเดียว
เชื่อชั้นสิ มันไม่เป็นอะไร…”

ป๊าดดด..มาแบบแม่พระ

เจ๊ดูเหมือนเป็นนักท่องเที่ยวที่ผ่านโลกมาเยอะแล้ว
เหมือนเป็นนางฟ้าผู้เข้ามาให้กำลังใจ
แล้วก้จากไป…

“แมนยู ไปบลูลากูนด้วยกันสิ”

รูมเมทอีกคนเสนอขึ้นมา
แต่เราเพิ่งไปโดดบลูลากูนมาเมื่อวานนี้เอง ก็เลยปฏิเสธไป
เราถูกเรียกว่าแมนยู
เพราะผ้าห่มบนเตียงเราเป็นลาย แมนเชสเตอร์ ยูในเต็ด

เราจำชื่อกันและกันไม่ได้ ก็จะเรียกตามลายผ้าห่มงี้แหละ
ส่วนชื่อพวกนั้นคือ
‘เฮลโหลคิตตี้’
‘สปองบ๊อบ’
และ ‘ลีโอพาร์ด’
พวกนางเป็นแก๊งแบ็คแพคเกอร์หนุ่มอังกฤษหน้าโหด
ชื่อช่างเข้ากับหน้าจริงๆ เลย 5555

เราเลยออกมาลองถามคนที่ห้องนั่งเล่นดู
สรุป เรามีผู้ร่วมอุดมการณ์ไปล่องทูบบิ้งด้วยแล้ว
เป็นหนุ่มอิสราเอล 2 คน

…….

ไปค่ะ
เดินไปที่หน้าร้านเช่าห่วงยาง
ทำเรื่องจ่ายตัง ค่ามัดจำ เขียนเบอร์ ฝากรองเท้า
เซ็นสัญญาไม่รับผิดชอบการตาย
จำได้ว่า จ่ายไปประมาณ แสนกว่าๆ รวมมัดจำ
ค่าห่วงยางคืนก่อน 6 โมงเย็น 55,000 กีบ
ต่อ 1 คนแล้วนั่งรถตุ๊กๆ ไปส่งที่จุดเริ่มต้นของแม่น้ำซอง

เป็นอย่างที่เจ๊เท็ดดี้แบร์บอก
มีหลายคนที่มาคนเดียว และมันก็ไม่ได้มีแค่กรุ๊ปเรากรุ๊ปเดียว
พวกเราล่องไปด้วยกัน เกาะกันไป แวะไหน แวะด้วยกันนี่แก๊งเราค่ะ ทิม ซีโมน
และ ซาร่า สาวเมกันเที่ยวคนเดียวเก๋ๆ

*กิจกรรมที่จะเขียนต่อไปนี้
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยค่ะ
เป็นเรื่องของการดื่มแอลกอฮอล ซึ่งอาจก่อให้เกิดอันตรายได้
เพราะที่นี่ก็มีคนเสียชีวิตเพราะการทำแบบนี่มานักต่อนักแล้ว
เหมือนเมาไม่ขับ แต่อันนี้จะเป็นเมาไม่โดดน้ำ ไรงี้พี่ลาวบอกมาว่า วันนี้มีบาร์เปิดอยู่ 4 จุด จากทั้งหมด 20 กว่าร้าน
เนื่องจากเป็นหน้าโลว์ และมีกฏหมายสั่งห้าม ก็เลยสลับกันเปิดคนละวัน
จะได้กระจายรายได้ให้ทั่วถึง และคนแต่ละร้านจะได้มาทีละเยอะๆ
แต่ละบาร์ก็จะมีกิจกรรมแตกต่างกันไป
เหมือนเล่นเกมส์ให้ผ่านด่านแต่ละด่าน
คือ ไม่เบื่อแน่นอน

เราล่องไปด้วยกันประมาณ 50 เมตร ก็ถึงบาร์แรก
จะมีพนักงงานโยนเชือกมาให้เรา และลากพวกเราเข้าฝั่งอย่างง่ายดาย
ถ้าเราไม่ได้เกาะกลุ่ม หรือรับเชือกไม่ได้ เค้าก็จะวิ่งตาม ว่ายตาม
ลากเราจนเข้าฝั่งให้ได้อะ ถึงแม้น้ำจะเชี่ยวแค่ไหนก็ตาม
แต่น้ำมันไม่ค่อยลึก (อันนี้เค้าบอกมา เราก็ไม่ได้พิสูจน์ว่าลึกมั้ย)

ที่บาร์แรกนี้มีคนอยู่แล้วประมาณนึง
รวมแก๊งเราอีกก็ถือว่าเยอะ และรอแก๊งหลังเราอีก
พวกนี้อยู่ดีๆก็มารวมตัวกันที่บาร์แรกโดยมิได้นัดหมาย
และรอจนได้เวลานึง เราทั้งร้าน จะย้ายไปที่บาร์ถัดๆไปด้วยกัน

หากใครไม่ดื่มแอลกอฮอล
มันก็มีนัดอัดลม น้ำเปล่า ขนม อาหารให้ซื้อด้วย
เราก็สั่งโค้กไปสวยๆก่อน เพราะกลัวเมาก่อนถึงปลายทาง
ใครจะเล่นเบียร์ปอง ก็มีให้
จะขึ้นไปเต้นบนเวที ก็มีให้
อยากออกกำลังกาย ก็มีเนตวอลเล่บอลให้

ส่วนบารากุชิชานั้น พี่อิสราเอลเพื่อนโฮสเทลเรา
ลงทุนแบกเตา แบกถ่าน ล่องห่วงยางมาด้วยเลย
อะไรพี่จะพยายามขนาดนั้น

มาที่บาร์ที่สองต่อค่ะ

หลังจากชิลอยู่ที่บาร์แรกเป็นชั่วโมง
พวกเราทั้งบาร์แรก ย้ายไปที่บาร์ถัดไปด้วยกัน
ในระยะทางประมาณ 100 เมตร(เอง)
และบาร์แรกก็โบกมือบ๊ายบาย แล้วปิดตัวลง 555

เราชอบบาร์นี้นะ ดูเก๋ดี
ด้านหน้าเป็นสนามบาสแบบเปียก
คือเปิดสปริงเกอร์เป็นฝนลงสนามเลย
และมีให้โหนซิปไลน์ด้วย
ไม่มีใครกล้าลอง เพราะดูจากน้ำในแม่น้ำแล้ว
มันดูเป็นน้ำป่าไหลหลาก ไม่น่าลง

ส่วนด้านหลัง เป็นทุ่งนาและภูเขา
เขียวขจีมากกกก ชอบมาก
การเล่นวอลเล่บอลในบรรยากาศแบบนี้ โคตรดี

หลายคนเริ่มกึ่มๆกันแล้วหละ
แต่เราเพิ่งจะเริ่มเองเราหลวมตัวเข้าไปคุยกับแก๊ง Bitch แกีงหนึ่ง
เป็นสามสาวบิกินี่สุดฮอตแห่งกรุ๊ป และหนุ่มๆล้อมรอบ
ซึ่งเราหลงเข้ามาอยู่ในวงได้ไงไม่รู้
กำลังทำนายกันว่า คนเกิดเดือนไหน จะมีความรักแบบไหน
แต่ละคนก้ค่อยๆบอกเดือนเกิดกันไป

เดือนสิงหา คือ ความรัก กับ มิตรภาพ
ส่วนใหญ่ความรักของยูจะมาจากเพื่อนๆ หรือคนใกล้ตัว

เดือนธันวา คือ ความรัก กับ การงาน
ยูมักจะพบรักกับคนที่ทำงานด้วยกัน สังคมเดียวกัน ไรงี้

ส่วนเราเข้าไปถาม แล้วเดือนพฤษภาหละ
นางมองหน้าเรา แล้วทำท่าครุ่นคิดด้วยหางตา
ถามเราว่า ยูมาจากกรุงเทพหรอ
พูดตรงๆ เราเองก็รู้สึกไม่ถูกฉโลกกับนางบิกินี่คนนี่ซักเท่าไหร่

“ของยูอะ ความรัก กับ เงิน…
ยูจะรักคนที่มีเงินก่อน ……. ใช่มั้ย?”

อ่าว อีนี่

ไร้สาระหวะ!!!
คือเห็นเป็นผู้หญิงไทย แล้วจะคิดแต่แบบนี้หรอ
มองโลกในแง่ร้ายไปหน่อยมั้ยคะ

“ความรักอะ จะเกิดกับอะไรก็แล้วแต่
แต่มันไม่ใช่จากการฟังคำทำนายห่วยๆ นี่แน่ๆ”

เสียเวลาค่ะ! บิช!!!

(จังหวะนั้นไม่เหวี่ยงแบบนี้นะ
แค่หัวเราะใส่และทำเป็นขำไป 555
แต่หมั่นใส้จริงๆ เลยกลับไปหาแก๊งเดิม)

พวกเรา MOVE ต่อกันที่บาร์ 3 ค่ะ
บาร์นี่อยู่ตรงข้ามเลย เยื้องๆ เหมือนเดินข้ามถนน
ลงห่วงยางตูดยังไม่ทันเปียก ก็โดนลากขึ้นฝั่งอีกแล้ว
อะไรมันจะแวะได้แวะดีขนาดนี้บาร์นี้เป็นบาร์สายชิลค่ะ
มีเปลเรียงราย เอาไว้ให้นอนพักผ่อน
เผื่อใคร ไม่ไหวแล้ว 555

แต่เรายังไหวค่าาาา
เอ้าาา ตำจอกกกกก“ซานนนเต!”
(=ชนแก้ว ภาษาฝรั่งเศส)

เหมือนมันจะเป็นธรรมเนียมของเราเอง
เราสะสมคำว่า “ชนแก้ว” ของแต่ละภาษา
ไปประเทศไหน ก็พูดชนแก้วของที่นั้น
เจอเพื่อนชาติไหนก็พยายามพูดชนแก้วภาษานั้น

หลายคนอาจจะเริมเรียนจากคำว่า บองชูวว
ที่แปลว่าสวัสดีแต่มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะเรียนศัพท์อื่น

เรามีเพื่อนอีกคน สะสมคำว่า “ไก่” ทุกประเทศที่มันไป
ไทย มาเล อินโด ลาว เวียดนาม พม่า กัมพูชา
อย่างงี้ก็ตลกดี  มันบอกพูดได้ทุกภาษาเลย
แต่พูดได้เฉพาะคำว่าไก่ 555

…..

038
jungle partyกิจกรรมวันนี้มันยังไม่จบค่ะ
หลังจากล่องห่วงยางเสร็จ คืนห่วงยาง และกลับโฮสเทลไปอาบน้ำกินหมูทะ
พวกเรามีนัดกัน ที่ SAKURA BAR มาเอา FREE DRINK ก่อน
แล้วย้ายฐานทัพไปที่ Jungle Party

“Jungle party”

ปาร์ตี้นี้จะจัดทุกวันศุกร์ ในป่าลับๆ แห่งนึงในวังเวียง
เรารู้เพราะได้รับใบปลิวที่เค้ามาแจกตามบาร์ทู๊ปบิ้ง

มีตุ๊กๆมารอรับที่หน้าซากุระบาร์ แบบฟรีๆ
ทิม ซีโมน ซาร่า เพื่อนที่ Tubing และเพื่อนที่โฮสเทล แห่กันไปหมดเลย
รวมถึง เฮลโหลคิตตี้ สปองบ๊อบ ลีโอพาร์ด และเจ๊เท็ดดี้แบร์ก็ด้วย

ตุ๊กตุ๊กพาพวกเราออกนอกเมืองไกลออกไปหลายโล
ไกลจนคิดว่า มันจะลึกลับไปไหนฟระ แล้วจะกลับยังไง
แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า ที่อิตุ๊กตุ๊กมันให้ขึ้นฟรีตอนนี้
เพราะยังไงก็ต้องจ่ายตังขากลับกับมันยังไงเล่าาาา
ตาสว่างเลยค่าา

พวกเรามากันตอนเกือบ ตี1
(จ่ายค่าเข้า 30000 กีบแหนะ)
หลายๆคนเริ่มรั่วกันแล้ว
เพราะมันต่อเนื่องมาตั้งแต่ Tubing และ Sukara
เปิดเพลง EDM ได้ห่วยมาก แต่ก็ยังเต้นกันอยู่ดี

เราก็อยู่กับแก๊งเรา ทิม ซีโมน ซาร่า
แว๊บไปหาแก๊งโฮสเทลบ้างบางเวลา

เรื่องมันเกิดตรงนี้
(เราเมาจนเราสร่างแล้วค่ะ เพราะในนี้เบียร์มันแพง ไม่กินแล้ว
สติและความทรงจำก็เลยยังอยู่ครบ)เต้นอยู่ดีๆ เฮลโหลคิตตี้(ชื่อเรียกรูมเมทผ้าห่มลายคิตตี้)
ก็เข้ามาเต้นใกล้เรามากๆ มากจนผิดสังเกต
เกาะไหล่ยังโอเค เพื่อนกันไม่ซี
แต่นี้เกาะรอบเอว แล้วเอาเป้ามาถูๆข้างหลังเรา

มันไม่ใช่ละว่ะ
สัญชาตญาณมันบอกว่าไม่ดีแน่ๆ
เราเขยิบหนีเรื่อยๆ และนางก็ตามมาประกบ

ตอนนี้อยากกลับห้องมากๆ
เริ่มไม่สนุกแล้ว เลยหนีไปแก๊งอื่น
ซักพัก คิตตี้นางเดินก็เข้ามากระซิบอีก บอกว่า

“เพลงห่วยมาก อยากกลับโฮสเทลแล้ว กลับด้วยกันมั้ย”

ซวยละดิทีนี้
อยากกลับแค่ไหนก็กลับไม่ได้
ถ้ากลับกับมัน มีหวังไม่รอดแน่ๆ ต้องอยู่ห้องกับมันสองคน
เพราะรูมเมทคนอื่นก็อยู่นี่กันหมดเลย

เราเลยบอกว่า
“ไม่อยากกลับอะ อยากอยู่ต่อ”
นางก็เซ้าซี้ๆให้กลับด้วยกัน
ไปเปิดเพลงฟังที่ห้อง มันดีกว่าเพลงที่นี่เยอะเลย

เหมือนสปองบ๊อบจะรู้แกว
เข้ามาช่วยแยกคิตตี้ออกจากเรา เปรียบดั่งอัศวินขี่ม้าขาว
สปองเข้าไปคุยกับคิตตี้อะไรซักอย่าง
ประมาณว่าแกลวนลวมแมนยูมากไปแล้วนะ
พอสองคนนั้นคุยเสร็จ
คิตตี้ก็เลยมาขอโทษเรา
แล้วก็ห่างๆไป
สปองบอกว่าคิตตี้เมามาก ต้องขอโทษแทนมันด้วย
ดูทรงก็รู้แล้วค่ะ พูดมาก และพูดไม่รู้เรื่องด้วย

จนกระทั่ง ตี 4 อยากกลับมากๆแล้ว
ทิม ซีโมน ซาร่าก็จะกลับ
ก็เลยกลับไปพร้อมกัน แชร์ตุ๊กตุ๊กกัน
แต่พวกนั้นพักคนละที่กับเรานะ

พอถึงโฮสเทล เปิดห้องมา
ทุกคนเข้าห้องนอนกันหมดแล้ว ยกเว้นคิตตี้กับเจ๊เท็ดดี้
โล่งอกค่ะ
ตอนนี้นอกจากจะกลัวการอยู่คนเดียวแล้ว
ยังกลัวการอยู่แค่สองคนอีกด้วย
อิสปองบ๊อบลีโอพาร์ด กลับห้องก่อนไม่ชวนเลยยยยย

จบไปอีกหนึ่งวันที่ยาวนาน
คืนสุดท้ายที่วังเวียง

จะจำเอาไว้ว่า Jungle party ไม่สนุกเอาซะเลย
เพลงก็ห่วย ค่าเข้าก็แพง
หลอกล่อด้วยการเดินทางเข้างานมาฟรี
แต่ขากลับคิดราคาสองเท่า
สำหรับเรา ที่นี่ครั้งเดียวพอค่ะ
…
สำหรับเฮลโหลคิตตี้
เค้าไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น
เราว่าก่อนที่นางจะเมา
นางเป็นคนที่เฟรนลี่ ตลก น่ารัก คุยสนุกดี
แต่ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลและอะไรหลายๆอย่าง
ทำให้ทำอะไรโดยขาดการยั้งคิด ขาดสติ และควบคุมตัวเองไม่ได้
มันเปลี่ยนคนดีๆเป็นคนเหี้ยๆ เปลี่ยนความสดใสเป็นความดาร์คมันไม่ผิดที่จะเมา
แต่มันจะผิดก็ต่อเมื่อมันสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น
และทำให้คนอื่นไม่พอใจ
เท่านั้นเอง…

…..

039
ลาแล้ววังเวียงเราตื่นมาตอนสายๆ ก็ยังไม่เห็นคิตตี้เข้ามานอน
สงสัยนางได้สาวใหม่แล้วแหงมๆ 555

วันนี้เป็นวัน check out ออกจากวังเวียงแล้ว
เราต้องออกเดินทางไปเวียงจันทร์ต่อ
ชาวแก๊งพิกาจู ไปหลวงพระบาง
ทิมซีโมนซาร่า อยู่วังเวียงต่อ

ครั้งนี้เราเลือกจองรถจากโฮสเทล
มันสะดวกกว่า ไม่ต้องเดินไป บขส. ให้เมื่อย
แต่ต้องจองล่วงหน้า เพราะเค้าจะได้จัดสรรรถให้เพียงพอ

ในสถานที่ดังๆ การเดินทางก็เป็นอะไรที่ง่ายมาก
อยากกลับกรุงเทพ หรือต่อกัมพูชา ตอนนั้นเลยก็ได้ มีไปทุกที
ซื้อครั้งเดียว จ่ายครั้งเดียว
เดี๋ยวจะมีพนักงงานมาพาต่อรถเอง ไม่ต้องรอนาน

บ๊ายบายนะวังเวียง

040
เวียงจันทร์เหมือนความทรงจำเรามันหยุดอยู่ที่วังเวียง
เพราะรู้สึกว่าเวียงจันทร์มันวังเวงมาก

เรามาถึงที่นี่โดยที่เราไม่ได้วางแผนอะไรเลย (อีกแล้ว)
ลงจากรถ เดินหาโฮสเทลที่ใกล้ที่สุด
แล้วก็ไม่มีอารมณ์อยากออกไปไหน
นอกจาก

‘อยากกลับบ้าน…’

เพิ่งมีความคิดนี้ผุดเข้ามาในหัวครั้งแรก
ตลอดทริปที่เดินทางมา 14 วัน
มันคงถึงจุดอิ่มตัวแล้ว ไม่ได้อยากอยู่ต่อแล้ว
ดีใจที่วันนี้เป็นวันสุดท้าย

มันเป็นทริปแรกที่เราเดินทางหลายวันคนเดียวแบบนี้
14 วันสำหรับเรา ถือว่ายาวมากนะ
4 วันที่เชียงราย 10 วันในลาว

อาจจะสู้เพื่อนหลายๆคนที่เจอไม่ได้
เค้าเดินทางกันทีละเป็นเดือนๆ บางคนเป็นปีๆ
(เอาจริงก็ทำได้แหละ ถ้ามีตัง 555)

เราพักที่วังเวียง 1 คืน
แล้วตื่นเช้าไปขึ้นรถบัสข้ามประเทศ
ตรงกลับขอนแก่น ถึงบ้านอย่างปลอดภัย
ขอบคุณเพื่อนร่วมทางที่โคจรมาพบกัน
เราอยู่กันคนละซีกโลก โชคดีที่เราได้เจอกันเนอะ
บางคนรู้จักครั้งเดียวแล้วหายไป
แต่บางคนกลายเป็นเพื่อนที่ดี ติดต่อพูดคุย ไปมาหาสู่กันอยู่

เป็นผลพลอยได้ของการเดินทางที่ดีจริงๆ

^_^

ถามตัวเองว่า
จากวันแรกจนถึงวันสุดท้ายได้อะไรบ้าง?ความกลัว ความอาย ของเรามันถูกทำลายลง
ความกล้าและหน้าด้านเลยเข้ามาแทน
สังเกตจาก 3 วันแรก และ 3 วันหลัง ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
สิ่งแวดล้อม คน สังคม ทำให้เราต้องปรับตัวเพื่อความอยู่รอด(ในแบบของเรา)

มีคนบอกว่า การเดินทางคือการใช้ชีวิต
แล้วทุกวันนี้ถ้าเราไม่ได้เดินทาง แปลว่าเราไม่ได้ใช้ชีวิตหรอ

เราเคยเถียงไปอย่างนั้น
แต่รุ้มั้ย ตอนนี้เรารู้สึกว่ามันจริงอย่างที่เค้าพูด
เพราะถ้าเราไม่เดินทาง เราจะไม่มีวันรู้เลย ว่าชีวิตอีกรูปแบบนึงมันเป็นยังไง
มันแค่เป็นการใช้ชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง
จากหลายร้อยล้านรูปแบบ

เราเคยใช้ชีวิตอยู่ในกล่องเล็กๆมาตลอด
กล่องที่ใครๆเค้าบอกกันว่ามันสบาย
กล่องที่ใครๆเค้าบอกกันว่ามันดีที่สุดแล้ว

เราให้คำพูดของคนอื่นมาเป็นสิ่งชี้นำ ทำอย่างนี้เราจะได้ดีนะ
ทั้งๆที่เรามีสิทธิ์ เลือกเดินในแบบของตัวเอง และตัดสินมันเอง

เรารู้แล้วว่านอกกล่องนั้น มันไม่ได้สบายเท่าที่บ้านจริงๆ
แต่การเรียนรู้ และการปรับตัวให้มีความสุขกับมัน
มันก็ไม่ได้ยากเกินไปหรอก
…..

ขอให้ทุกคน มีเวลา มีเงิน มีสุขภาพดี มีจิตใจที่แข็งแรง
สวัสดีค่ะต้นอ้อ

……….